_zumra_

Bazen düşünüyorum. Diyorum ki "evet bu, bu sefer başardın kızım" sonra bişey oluyor. Bakma öyle dik dik. Bende bilmiyorum ne oluyor. Tek bildiğim susuyorum. Kaşlar çatılıyor, dudaklar kapanıyor, gözler kararıyor, zihnim kararıyor, ruhum kararıyor. "ne yani bu kadar mı?" diyorum. Mutluluğum iki saniye mi? Kitaplarda, filmlerde görüyorum. Bir beyaz atlı prens çözüyor her şeyi. Benim beyaz atlı bir prensim yok. O prensin atı siyah. Ve benim ecelim olmak için geliyor... 

 Ne gülüyorum ne ağlıyorum. Mutlu muyum? Mutsuz muyum? Ah, bilmiyorum. Hiçbir şey bilmiyorum. Tepkisizliğe büründüm sanki...
           Eski mimiklerimi hatırlamıyorum. "Eski ben olsa buna ne tepki verirdi?" diye düşünüyorum bazen. Cevapsız kalıyor, her sorum gibi...
           Neyim var hayat? Neyim var evren? Neyim var beni duyan, okuyan, gören sen? Cevabını biliyor musun? Biliyorsan söyle lütfen. Kurtar beni bu karanlıktan! Ben karanlıktan korkarım... 

Bir bulutun üstündeyim. Yumuşacık, rahat bir bulut. Huzur buluyorum orda, daha önce neredeysem dönmek istemediğim kadar huzur buluyorum. Bi anda buluttan ayrıldığımı hissediyorum ve gözlerimi açıyorum. O orda tam karşımda duruyor. Beni buluttan aşağı itiyor. Ben düşüp canımın yanmasını beklerken gözlerimi sımsıkı kapatıyorum. Ama olmuyor, hiçbir şey olmuyor. Gözlerimi açtığımda boşlukta olduğumu görüyorum. Düşmeme izin vermemiş ama o buluta da tekrar döndürmüyor beni. O boşlukta elimden hiçbir şey gelmiyor. Yapabildiğim tek şey giden o gölgeyi izlemek oluyor. Gitmesine rağmen hala etkisi altında kaldığım o gölge...