wielkies mi uczynila pustki w domu moim,
moja droga orszulo, tym zniknienim swoim.
pelno nas, a jakoby nikogo nie było:
jedna maluczka dusza tak wiele ubylo.
tys za wszytki mowila, za wszytki spiewala,
wszytkis w domu kaciki zawzdy pobiegala.
nie dopuscilas nigdy matce sie frasowac 
ani ojcu mysleniem zbytnim glowy psowac,
to tego, to owego wdziecznie oblapiajac 
i onym swym uciesznym smiechem zabawiajac.
teraz wszytko umilklo, szczere pustki w domu,nie masz zabawki, nie masz rosmiac sie nikomu.
z kazdego kata zalosc czlowieka ujmuje,
a serce swej pociechy darmo upatruje.