adminsssss

Gece gel. Ay yalnızken 

Artık daha az seviyorsun beni, yalan değil hissediyorum işte. Ne kadar inkar etsende, sendeki yerim gittikçe daralıyor 

Sandığım kişi değilmişsin, ben seni karanlık bilirken içinden bir ışık haznesi fışkırıp çıkmaya çalışıyormuş meyersem.
          
          Ve ben karanlığınla sevmiştim seni. Işığın gözbebeklerime zarar veriyor.. 

Durmadan ay'a şiir yazardı. Eline kalemini aldığında o kadar büyük bir tutkuyla karalardı ki, kıskanmadan edemezdim.
          Renginden bile yalancı olduğu belli olan bir varlığa nasıl bu kadar büyük bir aşk yaşayabilirdi ki?
          Ay Gri'ydi.
          Siyah bir annesi ve beyaz bir babası vardı onun.  Masum değildi, asla olamazdı.
          Ama o durmadan yazmaya devam etti. Belki de sol tarafındaki istiyordu bunu çünkü sadece orası, içindeki kötülüğü bildiği halde sevmeye devam edebilirdi, oradan başka hiçbir yer, hiçbir duygu bu kadar Gri'yi kaldıramazdı...

Konuşmak istediğim zaman karşıma ay'ı alıyorum. Sarhoşluğun rengiyle gülümsüyor bana, siyah ve beyazdan geldiği o kadar belliki. Tamamen ikilemde gibi.
          Gülümsemesi hem çok samimi hem de fazla samimiyetsiz gibi. Peki ben hangisine inanıcam?
          Gecelerde* yanımda olan tek dostumun gerçek yüzü hangisi?.