gözlerim dolu geziyorum sokakta. sağıma soluma pek bakmıyorum, fakat bir türlü çarpan olmadı. konu benim istediğim bir kaza olunca insanların dikkatli ve duyarlı olası geliyor. saçma bir döngünün içindeyim. kaçmaya çalışıyorum, midem bulanıyor, gözüm kararıyor düşüyorum. yerde dizlerime bakıyorum, şarkı söylemeye başlıyorum sessiz sessiz. kızıyorum kimse duymuyor diye, oysa etrafımda kimse yok. kendi kendime dert anlatıyorum, beni anlamıyorlar diye ağlıyorum. bazen de bağırıyorum herkese, duydukları için kin besliyorum. ben kimim, ne yapmaya çalışıyorum, kendime sorular soruyorum durmadan. ben bu insanı tanımıyorum, neden böyle bilmiyorum, neden bu kadar garip davranıyor bilmiyorum, istediği ne bilmiyorum. hem her saniye ağlamak istiyor, ağladığında ise ağlamam gerekiyordu diyerek kafasını duvarlara vuruyor.
