Biz salakca, delice, malca, cocukca hareketler yaptik. Ama biz Gulbahar ile bir elmanin yarisiydik. Bir sure hastaydim. Kanser olmustum, saclarim dokulmustu. Ama o birakmamisti beni hic. Ben kel oldugumdan birakir, benle ugrasmaz derken o benimle ugrasti, onun sayesinde @DuyguPolis gibi bir kardesim oldu. Gerektiginde agladi benimle, gerektiginde guldu. Dustugumde yanimdaydi hep. Hatta ayrilmak icin kanseri yenmemi kendime gelmemi beklemisti, uzulup kotu olmamam icin. Hayatima devam etmem icin, hayatima biraz daha mutlu ve sinirsiz devam etmem icin. O bana, ben ona asiktim. Hastaligim gectiginde her seyi kendi sucu sanmisti ve bir sure birakmasina alismam icin soguklasmisti benden. Artik askim demiyordu. Adimla sesleniyordu. Gozlerin gulen Gulbahar degil, gozleri dolu bir gulbahar verdi bana. Ve bir sure sonra iyice toparlandigimda gitti. Kizdin mi dersen. Hayir kizmadim. Ona kizamazdim, bagiramazdim. Ona birsey diyemezdim. Kendince nedenleri vardi. Onu taniyorum. Bana donecektir demistim. Donmedi. Kapisina supriz yapacaktim. İste o an hersey yikildi. O sozler yikti beni Bitti dedi. Bitti. Yeter mert git burdan dedi ve ben yandim. Cayir cayir yandim. Kalbimde bir aciyla eve dondum ve dunku igrenc olaylar gelisti. Her seyden, herkesten, kendimden nefret ettim. Herseyden dedim herseyimden degil. Gulum don bana. Seni seviyorum.