hisâr

kalpte devrim

Kasım, yirmi. Ankara ayazı, cami önündeki bank.

açıklamak,
          yerine
          susmaya
          başladığında.

Başkası olmak için çabaladığın her an kendinden uzaklaşırsın. Küçük kız çocuklarını karanlık dolaplarda terk etmekle ilgili yazıyorsan belki de önce kendini ıssız odalardan çıkarmalısın.

kelebekler uçmayı öğrendi, gitti

Gül, saat, akrep, yelkovan. Çok şey gizler yaralarını açık bırakan.

Pençesi takıldı hatıraların. Kanadı, daha da kanattık. Dikiş atılması gereken yaraları, hep yara bantlarıyla kapattık.

unutmayı ceza gördüler, unutmak lütuftu;                                                    en çok hatırlamak istediğin insan, seni göğüs kafesi mezarlığında unuttu. 

Ses çıkarmadım. Yemin ederim ki kalbim göğüs kafesimin içinde parçalara ayrılırken gıkımı çıkarmadım.

 Dinle beni deniz gözlü yabancı.
          Kaçtığım yerler hep deniz kenarları.
          "Yara izin olsam taşımaz mıydın beni teninde?"
          Göğsümde Pars. Hiç geçmez izi, iyileşmez yarası.
          Ve onunla yüz hayat yaşasak,
          Biri yetmişti.
          Yeniden doğup yeniden ölsek birlikte,
          Birlikte... Neden değiliz birlikte?
          Aldığı hiçbir nefesi,
          Son nefesi.
          Benim için vermezdi, bilirdim.
          Benim için vermişti.