Bir gün bir kızla tanışıyorsun sevmem diyorsun ama seviyorsun bağlanmam diyorsun ama köpek gibi baglaniyorsun her şeyin oluyor. Bütün hayatını ona adiyorsun yaşanılan anı en çok da geleceğini onunla süslüyorsun. Tek bir tek o kız oluyor hayatında geriye kalan her şeyi siliyorsun her şeyi karşına alıyorsun. Deli gibi seviyorsun ya . Görmeden edemiyor sesini duymadan rahat edemiyorsun. Canını istese canını verecek oluyorsun. Geçen her bir dakikayı neredeyse onunla geçiriyorsun. Bedenleriniz bir arada olmasa da ruhlariniz nikahını çoktan kıymış oluyor. Sonra araya bir yaz giriyor göremiyorsun uzak kalıyorsun ama bekliyorsun gorecegine inanıyorsun elbet bitecek bu mesafe diyorsun. Ama ve bir gün sabah uyanıyorsun ki bitmiş her şey bitmiş oluyor. Söylenecek en son şeyleri söylemek zorunda kalıyorsun. Bir zamanların "Benle Kal"ı artık bir bakıyorsun ki "Hoşçakal" oluyor. Susuyorsun konusamiyorsun ama içinde fırtınalar kopuyor yıkılıyorsun en büyük enkazlar içinde oluyor. Ama umut ediyorsun son bir dans diyorsun bekliyorsun haber alamasanda yolunu gözlüyorsun ama son bir dansa 2 gün kala haber alıyorsun ki o tamamen gitmiş yok çıkmış hayatından silmiş seni. İste o zaman anlıyorsun bitmişiz aslında. Son umutları yok ediyorsun. Sonra gözden ırak olursa gönülden de ırak olur sanıyorsun ya , aslında öyle de oluyor. O çok eski bir sevdayı bitti diyorsun, varla yok arası hatırlamıyorum diyorsun unuttum sanıyorsun. Ama biri yanından geçerken onun gibi yürüyor, onun gibi bakıyor, onun gibi gülüyor. Bütün unuttukların boşa gidiyor. Aslında biz de bir Manolyaydik. Sen okyanusunun derinliklerinde kaybolan bir sır ben ise çaresizliğin için de bekleyen gani. Tek farkımız sonumuz . Ama öyle bir gün gelecek ki söyleyeceğim tek cümle "Seni kaderimi beklercesine bekledim". Sende benim Manolyamsin kaybettigim kiz . Ben seni bulmadan önce sen beni bul Manolya. Çınar seni bekliyor olacak. Bizim nikahımız mahşerde çoktan kıyıldı...
