sa madilim na mundo,
ikaw ang liwanag ko,
sa kalungkutang nadarama
pwede bang ikaw magpasaya,
ngiti mo lang sapat na.
aabutin kita kahit imposible,
maglalagay patung-patong na hagdan,
dadalhin kita sa harden ng kasiyahan,
di man ako perpekto gaya nang iba
pero mamahalin kita sa abot ng aking makakaya.

ang pinakamalungkot na kwento ng araw at buwan, ang parehong abot tanaw sa kalangitan, nagbibigay liwanag sa sangkatuhan, masakit at nakakadarang, dahil pag-iibigan hanggang tingin lang. dahil minsan sa isang libong taon, ang dalawang pinamagandang likha ay naging isa at nagkasama kahit sa napakaikling panahon.☉🌙