aglayanozbuyucusu

Ben evsizim, sen de öyle.  
          Öğrenilmiş çaresizlikle baş başayım ya  da belki de öğretilmiş olanla birlikte. 
          Dört duvar arası, bana ait olmayan bir hapishane. 
          Bazen son dumanı üflerken küllükte eziliyorum, bazen de insanların iğrenç sesleriyle. 
          Yanmak iyi midir?

Gel ağlarsın, git ağlarsın. Yaramaz. Bilirsin. Çünkü bu hayatta en başa dönülmez, zaman geriye doğru akmaz, bir kitap iki defa ilk kez okunmaz ve ölüler... 
          Ölüler tekrar yaşamaz.
          En korkuncu da budur. Ölümdür ruhun acısı. Kendi dışındaki yürekleri yakan, işlevsiz bir et parçası. Nasıl unutacağım deme. Bilirsin. Anlarsın. Ölüler kalmaz akılda birkaç günden sonra. Hasret anılara duyulur bir ömür. An'a. Zaman'a. Kalpteki çarpıntıya. Aşk'a. 
          Aşk çözer insanın dilindeki bağı elbet. Fakat konuşmak, yıllarca kendinde biriktirdiğinden vermektir. Anlattıkça azalırsın. Sonra dinleyicin gider. Âşıkın gider. Konuşacağın tek kelime kalmaz kendinde sakladığın. Bitersin. 
          Onu kaybedersin, kendini kaybedersin. 
          Gel ağlarsın, git ağlarsın. Yaramaz, bilirsin...
          
          
          
          ~oz buyucusu