Tamara

Kaç yıl düşüncelere daldığım, kaç asır kadınların kederinin piştiği;  gözyaşlarının kaynadığı ; kokusu çıksın diye açsalar da pencereyi, hüznün yapışıp kaldığı mutfak tezgahından yazıyorum. Kimse ait olduğu yerde değil. Ait olduğumuz yerler nerde peki? 
          Belki budur alın yazımız 
          Biz kader mahkumları mıyız?
          Hayır! 
          Bilakis ben keder mahkumuyum. Çünkü ellerimde kaderin puslu sayfalarından kalma bir siyah kurşun izi var. Ellerinde kurşun izi olanların yüreğinde ne var sanıyorsunuz? Yazdıklarını öldüren dirinin Ruhunda ne var?
          

Nasıl ki yaprak düşer kendi dalından halim öyle 

             Sus, kimseler duymasın,
             Duymasın, ölürüm ha.
             Aymışam yarı gece,
             Seni bulmuşam sonra.
             Seni, kaburgamın altın parçası.
             Seni, dişlerinde elma kokusu.
             Bir daha hangi ana doğurur bizi?
             
                                                 Ahmed Arif 

Cehalet mutluluktur derler
          Mutsuz yüzlerinizin
          Bilgelikten oldugunu sanmıyorum oysa 
          Oysa, cehalet bazı geceler beni ağlatırda                                                

Van'dan, Gevaş'tan ve Digor'un altın saçlı kızlarından dinledim bu türküyü
          Tamara, Tamara senin dilin yok
          Senin incilin, senin narın, senin nazın yok
          Bu kaçıncı yenilgi aşk uğruna
          Bu kaçıncı intihar girişimi
          Boşuna değil biliyorum
          Senin afaroz edilişin
          Benim şeyhimi kendime küstürüşüm boşuna değil
          Bir ışık diye sana gelişim, Tamara
          Bırak öldürsünler beni, bırak yok saysınlar
          Unutsunlar senin ismini, Tamara
          Aşk adadır artık, aşkın adada

Hani yıldızlar şahitti
          Neden görmezler artık?