Hayatta hiçbir şey için “onsuz yapamam” demeyeceksin. Eskiden insanlara bağlıydım—arkadaşlarıma, aileme… Bir nevi yalnızlıktan korkardım, evet. Yalnız kalmaktan çok korkardım. Ve ne oldu biliyor musun? Tanrı, “Seni yalnız bırakayım da gör,” dedi.
Bir anda herkes yok oldu. Arkadaş kazığı yedik, aile kazığı yedik, öğretmen kazığı yedik ve yapayalnız kaldım. Belki bir dönem acı çektim ama kendimi sevmeyi öğrendim, kendimle vakit geçirmeyi sevdim. Sonra birini çok sevdim, “Onsuz yapamam,” dedim. Tanrı yine beni sınadı ve bir anda onu da yok etti. Kendime gelmem, kabullenmem 2,5 yılımı aldı ama onu da aştım.
Çok istediğin bir kapı kapanır ama sen o kapıyı açmak istersin. Açamazsın, direnirsin ve sonra fark edersin ki o kapı aslında istediğin kapı değil. Yanlış gelmişsin… Ve Tanrı yine seni korur, doğru kapıya gitmen için seni kutsar.
Aslında her şey olması gerektiği gibi. Tanrı, senin neye ihtiyacın olduğunu biliyor ve ona göre seni sınava sokuyor. Sen de öğreniyorsun… Artık ne yalnızlıktan korkuyorum ne de kimseye değerinden fazla vakit harcayacak zamanım var. Bunu biliyorum ve kendi yolumda ilerliyorum.
Kendimi seviyorum. Thanks, God!