İnsanın içinde bazen öyle bir acı büyür ki, kime anlatsan hafifler sanırsın ama kimsenin dokunuşu yetmez. Kalbin sanki sessizce çürür; dışarıdan kimse fark etmez ama sen her gün biraz daha eksildiğini bilirsin. Birileri “geçer” der, geçmez. “Unutursun” derler, unutamazsın. Çünkü acı, en çok unuttuğunu sandığın yerlerde tekrar kanar. Geceleri kafanı yastığa koyduğunda, kimsenin duymadığı bir iç çekiş yanında kalır. Ve sen, dünyaya güçlü görünmeye çalışırken, aslında için için çöktüğünü kimselere söyleyemezsin. Bazı acılar vardır ya… konuşsan bile anlamazlar, sustukça da seni içten içe kemirir.