Siyahın en güzel tonu laciverti bulalım diye beyaz döktük paletlerimizin üstüne. Bulduğumuz ise lacivert değil, hayal kırıklığıydı.  Dalgalar mı intikam alıyor kayalıklardan, yoksa dalgalara sarılmak için mi oradalar? Müzik insanların seslerini yok etmek için bir araç mı? Yoksa yanlışlarımız mı var duymak istemediğimiz? Belki de şarkılara sakladığımız bir hayatımız vardır. Enstrümanların tuşlarına, tellerine, ya da şarkıyı söyleyenin ağzından çıkan her bir heceye saklanıp kanayan hayaller vardır. Hayallermidir gerçekliğini yitiren,  yoksa umutlarmıdır yok olan?  Katili biz miyiz diye düşüncelerimizin, yoksa istediğimiz şey için çabalayacak gücümüz yok mu? Selam olsun karanlıkta gülümseyenlere. Işığını ararken tökezleyip düşenlere. Yaraları olmasına rağmen, vazgeçmeyenlere...