Susmayı öğrendim çok konuşanlardan. 
Alçakgönüllü olmanın erdemini tattım çok bilmişlere inat. 
Gerçekten bilenlerin çok az konuştuğuna şahit oldum sessizce. 
Her yaşananın sadece bir deneyim olduğunu kavradım. Her yaşın güzelliğini izledim karşıdan. 
Değmeyenlere çok anlam yüklemenin ruhuma verdiği zararları keşfettim. 
Ve en önemlisi "KENDİM" olmayı seçtim! Başkalarından alınmış parçalardan oluşmayı değil...
Kendi hayatlarını yönetemeyenlerin diğer hayatlara müdahalelerine güldüm sadece. 
Geri kalmış zihniyetlerin, yalan gülümsemelerin içinde yer almaktansa uzaktan onlara seyirci kalıp "İNSANLIĞIMI" korumayı öğrendim. 
Varlığımı hak edenleri hayatıma dahil etmeyi, hak etmeyenlere hoşçakal diyebilmeyi öğrendim. 
Hayatım boyunca kenarda sessizce izleyen taraf oldum. "YALNIZ" dediler, dalga geçtiler. Oysa çok iyi öğrenmiştim onların kalabalıklarının sahteliğini. Bir şey demedim. 
Yüzümde küçük bir tebessüm sadece...