Yazar olmak;hayatındaki herşeyi dile dökmeye çalışmaktır. Hayatını şekillendirip bundan keyif almaktır. Kendini 'kendin' gibi hissedip,huzur bulmaktır.


Düşüncelerimi bir asırlık kutumun içine koydum. Orada güvende olacaklardı. Düşüncelerim,beklentilerim,hayallerim ve daha niceleri. Sonunda mutlu olacaktım,hissediyordum. En azından öyle. Zamanın içinde kavrulmuş gidiyordum. Ne istediğimi bilmeden. Kelimeler dökülüyor ağızımdan birer birer. Tıpkı kendini belli etmek isteyen dizeler gibi. Yalnız kalmak istemiyorum. Hayallerim benimle. Başka hayat,başka düşünceler içerisindeyim. Tıpkı bir kuyudaki gibi. Ancak kuyudan çıkmak çok karmaşık. Bu da bir rapunzelin kuleden aşşağı inmek için yaptığı çabaya eş değer. Konuşmam,sonlara doğru kesilebilir. Onlar da benim gibi çaresizler. Umudunu kaybetmiş,kanadını kırmış bir kuş gibi. Ancak,ben çalışıyordum. Çaresizdim elbet,ancak umut kırıntıları kalbimin en ücra köşesinde olmasına rağmen varlar. Buna rağmen inancımı kaybetmeyeceğim ve bunları aşacağım. Teker teker,sabırsızlıkla.


Merhaba bayım,beni son kez görüşün olacak. Bana,gözlerimin içine bak. Asla hissedemeyeceksin şu an hissettiklerimi. Bana yaklaş ama dokunama. Bil ne yaşadığımı. Ağızını aç ama söyleyeme. Şartlarının ne kadar kötü olduğunu anla. Gülümse ve alttan al bayım. Çünkü bunu ne kimse anlamıştır,ya da anlamaya çalışmışsındır. Hiç düşünmemiş,gözlerime bakmadan çekip gitmişsindir,elbet.