Duygularımı gizlenmiş ve kilitlenmiş satırlara hapsettim hep. Mutluluğun yolunu ararken yanlızlığın kıyısında ilerlemişim meğersem. Bana kendimi sevmeyi öğretecek kişiyi ararken, kendimden nefret etmeyi öğretecek kişiye çatmışım! Beni bulutların üstüne çıkaracak kişiyi beklerken, ölümü yaklaştırmışım kendime. Bir gölge misali üzerime çöken karanlıktan kaçarken, tam da dipsiz bir kuyuya düşmüş bedenim...

  Anlatılmaz bir hissizliğin içinde gidip gelen bedenim, kaybolan ruhumu arıyor iken, ben de mutluluğu yakalamaya çalışıyordum. Ta ki yazmayı keşfedene dek...

  Yazdım. Yazdım. Ve yazdım...
O acayip dünyanın kapısını açmayı beklerken, gece başımı yastığa koyduktan sonra söylediğim tek kelime vardı;

            SONSUZ MUTLULUK

  Oysa kalbiminin en derinlerinde hâlâ umuduyla beslenen bir mutluluk meleği yaşıyormuş...

                 ♡♡♡♧♧♧


 KÜBRA POLAT:) :P