Zahir, insanların ölüşünü izlemeyi severdi. Özellikle de ellerine düşen nimet değerindeki kurbanlarının, verecek hiçbir şeyinin kalmadığının ve çaresizliğinin farkına vardığı o nihai yenilgi anında, sürüp giden dakikaların da, hayata tutunmak için gösterdiği çabada.. Verilen son nefesin eşsiz kıldığı o anda, umut dolu ve bir o kadar küstah bakışlarda, muzip bir tebessüm belirirdi.

Ve Zahir, bütün bunların kurbanlarının gözlerinden okunduğunu bilirdi. İnsanın en canlı olduğu an, ölüme son bir adım kala teslim ettiği esrik ruhun, düşüncelerinin yanıması olduğu kırmızıydı, hanelerindeki yaşamın acı ateşiydi.

//BRabbit