"Seni çok seviyorum Evren. Anla artık bunu. Hayatım boyunca kimseye bu kadar bağlanmadım ben, kimseyi bu kadar sevmedim. Ben herkesten nefret ederken sen gelip hayatımı güzelleştirdin. Ve bana hala gitmemi mi söylüyorsun?"
Gözümden damlayan yaşlara artık hakim olamıyordum. Hıçkırık seslerim ise odanın dört bir yanında yankılanıyordu. Kısılmış sesimle bir şeyler söylemeye çalıştım ama nafile, bu sözleri asla umursamayacaktı.
"Ben de seni seviyordum, ama sen, sen sadece kendini düşündün. Benim mutlu olmam seni de mutlu etmez mi, ha?"
"Karşılık alamamaktan yoruldum."
Son sözleri söyledikten sonra arkasını dönerek kapıyı çarptı ve odada beni tek bıraktı. Ağlamamı gerçekten durduramıyordum ve bu nefesimi kesmek için yeterliydi.
ʙᴏş sᴀʏғᴀʟᴀʀ ᴋɪᴛᴀʙıɴıɴ ɪʟᴇʀɪᴋɪ ʙöʟüᴍʟᴇʀɪɴᴅᴇɴ ᴋüçüᴋ ʙɪʀ ᴘᴀʀçᴀ :)