Harflerime sinen siyahlığı fark ettiysen ne âlâ! Ama olmayan beyazı görüyorsan, bu müthiş bir şey. 
Bu satırlara, kendim hakkımda bir şeyler yazmaya gerek olduğunu sanmıyorum. Neden mi? Çünkü beni görebileceğin her yerde görebilirsin. Siyahın beyazı olabilirim senin için. Veya çok sevdiğin o kitabın, en anlamlı cümlesi. Belki de gökkuşağında bulunmayan bir renkten ibaretim. Yetmedi mi? Tamam, okumaya devam et; belki o zaman bana dair bir şeyler şekillenir zihninde. Genellikle, bir kitap satırının arasında sıkışmış bir şekildeyim. Kitap karakterlerinde benden bir parça görebilirsin; çoğu benden bir parça taşıyor. Bazen bir müzik notası bile olabiliyorum. Beni oralarda kolaylıkla bulabilirsin. 
Bazen Ruby'nin en karanlık düşüncesi olurum. Bazense Kafka'nın Milena'ya duyduğu o aşk olurum. Ben sevebileceğin her şey olabilirim aslında; belki de ben nefretin ta kendisiyimdir? 
Oğuz Atay der ki, "cam kırıkları gibidir bazen kelimeler; ağzına dolar insanın. Sussan acıtır, konuşsan kanatır." ben de de şöyle bir problem var; yazarken bile o yara kanıyor. Belki bu yüzden her harfim, kanla sulanmış. Belki de, kafamda parçalanan her düşünce, kağıda dökülürken tekrar yaşam bulmuş.
Tutunamayanlar kitabının on altıncı sayfasının ilk cümlesinde yazıyor ki: "Bu not okunulmasın veya okunulduktan sonra unutulsun isterdim." Hiçbiriniz unutamayacaksınız ve hiçbirimiz unutmak için çabalamayacağız. 
"Kelimelerle uğraşmak kadar çekici bir şey yok."
İnstagram: https://www.instagram.com/nameisaleyna/
Twitter: https://twitter.com/alykrdag