amoncha

Her dinin kendine ait bir ağlama duvarı olduğu gözlenir. Benimde burası. Sanırım.

amoncha

içim kan ağlıyor. kolumdaki morartılar da bunun bir göstergesi. saçmaladım,saçmaladım ve sonunda içime attım. düşünmekten harap oldum, yalnız kaldım. neye saracağımı bilemedim. ben de olduğum yeri terk ettim.

amoncha

sevimsizdim olup olabileceğim kadar. sevemezdim de. gürültü yuvasıydı karnım, yemedim günlerce, dinmedi gürültülerim. kavruldum açlıktan. döndüm durdum yatağımda. nahifleşti vücudum. seraplaştı kör nevrim.

amoncha

kedersiz sancılarım ömür yuvası. gül dövmeleriyle boyar beni bu hissizlik ki yaşayayım, büyüyeyim, renklerden bir duvar öreyim ama güvenmeyeyim kimseye. yalnızlığımla ben başa çıkayım. boyun bükeyim şefkate, içi boş kurtlu incir çuvalına. salın beni kentler! lüks ve şatafat! içimdeki bensiz uzuvlarımı koparın, atın bu çuvala. ben artık siz değilim. ben kendimdenim.

amoncha

İstemsizce yattığım kurtlu yatak, uyandım uykudan keraat vakti, ağzımdaki çer çöp kokusu… Kandırır mı beni bu aşk suretiyle? En çok üzüldüğüm kendimden geçemeyişim, karnımdaki ölü kelebekler. Çektim aşkın gönül dağını. Ikındım biraz. Mutlu olmaya ıkındım. Olamadım, mutlu olamadım. Kustum onun yerine. Safra çıkardım. Kan çıkardım. Yine olamadım.