amorf

          ben, itilip kakılmaktan yorulmuş bir rüzgarın sertçe kapatılan bir pencereyle kırılan kollarıyım. beni avutamazsın, bırak yağmur yağsın.  

dizginliyorum, rahvan bir at gibi yüzümde koşan gülümsemeyi. bu sefer ben vuracağım ayağı kırılan o atı. 

yer hâlâ hırslı bir at gibi koşuyor üzerimize. oturmadı gök daha. ellerimde neye ait ve hangi bütünün kırılmışlığı olduğunu bilmediğim parçalar. bana hiç bir çocuk gülümsememiş. 

insan böyle de yol alır. almalı. almak zorunda. 

artık düşmek kavramını unutmuyorum. ve evet artık güzel şeyler düşündükten sonra bile kendimi yüksekçe bir yerden iterek prova ediyorum. 

bir gün daha bitti. 

eteklerimizi savuran rüzgar. kaç sonun yanından geçtik, kaç sonun sıvıları kirletmişti aklığını yerin. 
          gökyüzü yağmurdan elleriyle zihinlerimizi okşuyor.
          
          

kar yağdı. 

''benim hayatımın amacı ne ve onunla ne halt edeceğim? bilmiyorum ve korkuyorum. asla istediğim bütün kitapları okuyamayacağım; olmak istediğim bütün insanlar olamayacağım ve yaşamak istediğim bütün hayatları yaşayamayacağım. kendimi istediğim bütün becerileri edinecek kadar eğitemeyeceğim. bunları neden istiyorum? hayatımda mümkün olan zihinsel ve fiziksel tecrübelerin tüm renklerini, tonlarını ve çeşitlerini tatmak ve hissetmek istiyorum.''
          
          sylvia

bir mezar taşında okudum, harlı alevlerin ortasında bile nilüfer yetişebilir.