Είναι κάποιες αναμνήσεις και ιστορίες που απλά πονάνε έτσι δεν είναι. Και θέλεις τόσο γαμημένα πολύ να τις διώξεις, να διώξεις αυτό το χάος που υπάρχει στο μυαλό σου. Μερικές φορές νιώθεις άδεια και σε λίγα δευτερόλεπτα νιώθεις όλα τα συναισθήματα του κόσμου. Θλίψη, πόνο, αγανακτήσει, κούραση. Πάρε ένα καθρέφτη και κοίτα κάθε δάκρυ που πέφτει και βάλε μια ανάμνηση μέσα. Και απλά δεστα να πέφτουν και να κυλάνε, ησυχα, χωρίς κάνεις να ξέρει τι ιστορία κρύβουν. Μετά σκούπισε τα και κοίταξε εσένα Όχι το ψεύτικο είδωλο του καθρέπτη Αλλά τον πραγματικό σου εαυτό. Γιατί του φέρεσαι έτσι γιατί τον πονάς... ρωτα Τον όσα περισσότερα γιατί μπορείς. Πάρε δύο ανάσες και βγες έξω στο μπαλκόνι και παρατήρησε τους ανθρώπους... τόσο μικροί τόσοι πολλοί. Και εσύ δεν έχεις δει ούτε καν το 1/4. Ζήσε μην μένεις σε μια κατάσταση και βασανίζεσαι. Γνώρισε ανθρώπους, ανακάλυψε καινούργια πράγματα ερωτευσουν ξανά και πόνεσε μην φοβάσαι να πονάς αυτό είναι που σε κάνει άνθρωπο. Μερικές φορές όταν κλαίω ξέρεις τι κάνω στο Επόμενο μισάωρο αρχίζω να γελάω ξέρεις γιατί? Γιατί συνειδητοποιώ πόσο ασήμαντο ειναι... Και κάτι άλλο δεν μπορείς να αποφασίσει ποιον θα ερωτευτείς Αλλά μπορείς να αποφασίσεις ποιον θα αγαπήσεις.
Ελπίζω να σε βοήθησα, απλά δεν μπορώ να ξέρω ότι κάποιος εκεί έξω στεναχωριέται και να μην κάνω τίποτα για αυτό. Κοίτα μπροστά και μάθε να ξεχωρίζεις ανθρώπους και να ξέρεις ποιους έχεις γύρο σου. Όλοι άνθρωποι μια στιγμή θα σε πληγώσουν Αλλά ειναιν προτιμοτερο να τους έχεις επιλέξει
(Ποοο ολοκληρώνει εκθεση έγραψα νομίζω ότι βοήθησε η ώρα στο επίτευγμα της) Η ζωή είναι υπέροχη ζ3ις μια γαμημένη φορά βγες και χαμόγελα και αγαπά τον κάθε άνθρωπο γύρω σου ποτέ δεν ξέρεις την ιστορία του. Απλά αγκαλιάσε τον. *Αλλά πρόσεχε λίγο με τις αγκαλιές γτ εμένα με χει παρεξηγήσει όλο το σχολείο
