mika

kurdebele, ostatni wpis był już ponad dwa lata temu. nie powiedziałbym. no ale dobra, nie o tym teraz.  
          dzisiaj spotkałem się z przyjacielem, którego poznałem właśnie tutaj, dzięki roleplay’om i kurna, jak nam brakuje tych czasów. jak to były robione specjalne książki do rp, ludzie wymyślali własną fabułę, lore, wypełniało się formularze na ocki, czasami ludzie wymagali jakiegoś dogłębnego opisu charakteru i wyglądu postaci, a czasami można było wpisać istniejące postacie np. z doktora House’a (honorable mention dla jednej osoby), jakieś eventu typu butelka, gdzie ludzie się zbierali i był gigantyczny spam, nie nadążało się odpisywać, bo pisało się stylem gwiazdkowym więc wypowiedzi miały zwykle nie więcej niż jedno/dwa zdania, a czasami samą wypowiedź postaci. pamiętam nawet jedną grupkę na messengerze i pisanie z tym ludźmi nawet po tym jak połowa z nas odeszła od twórczości na wattpadzie. przepraszam, za wulgaryzm, ale kurwa jak mi tego brakuje. tęsknię za pisaniem rp, tęsknię za tymi ludźmi. brakuje mi tej beztroski i godzin spędzonych na pisaniu z ludźmi z całej Polski. w tej chwili mam ochotę odkopać tą grupę na messengerze i tam coś napisać, chociaż zakładam, że i tak prawie nikt by się nie odezwał. 

serio zaczynam mieć wrażenie, że całe uniwersum jest przeciwko temu, bym się znowu na żywo zobaczył z jedną osobą. dosłownie, nieironicznie. od trzech, już prawie czterech lat za każdym razem gdy mamy się zobaczyć, coś musi się spieprzyć. wakacje chyba 2019, jakoś tak było, że owa osóbka najpierw miała zawalone wakacje, a później ja wyjazdy. potem znowu coś się działo, że nie mogliśmy się widzieć. kolejne wakacje, znowu wyjazdy, ale też z kontaktem było źle. na jakiś czas kontakt osłabł. poprawił się. rok temu miałem jechać na osiemnastkę owej osoby i dosłownie gdy wyjeżdżałem z bratem, popsuł się samochód. miałem jechać w wakacje na konwent i się zobaczyć, rodzice mieli problem. mieliśmy się zobaczyć po świętach, znowu coś nie poszło. miałem jechać w przyszłym tygodniu, problem z samochodem i rodzicami, którzy samego nie puszczą mnie pociągiem. chce mi się po prostu płakać z bezradności i ogromnej frustracji. 

ale dziwnie się czuję. ludzie z jednej grupki na mess, których znam z wattpada, zaczęli chwalić się swoimi osiągnięciami, tu ktoś wydaje książkę, tu ktoś robi progres w digitalu, a moim jedynym osiągnięciem jest tym, że wreszcie udało mi się zdobyć skierowanie na diagnozę ADHD i przetrwanie 3 lat w plastyku. mimo iż robię duże postępy w pracy nad sobą na terapiach, to i tak czuję się, jakbym tak naprawdę stałx w miejscu, co trochę zaczyna mnie przygnębiać. też przytłaczać zaczęło mnie to, jak bardzo te relacje z tymi ludźmi umarły.

damn, wczoraj z ciekawości zajrzałem do draftów moich na watt, bo jakoś tam rozmawiałem z ludźmi o wattpadzie i starych książkach i znalzłem dwa zaczęte oneshoty, które na serio dobrze brzmią. jeden to kuroken mafia au, drugi shinoaxmitsuba… chyba spróbuję je skończyć, bo mi się podobają nawet.

ludzie raz po raz się przekonują, że nie warto się pchać w dyskusję ze mną XDD 
          no przykro mi, ale ja gdy zamierzam dyskutować na jakiś temat, to się doinformowuję, by nie wyjść na debila, a nie pierdole co mi ślina na język przyniesie, co mi bardziej pasuje. 
          ostatnio nazwano mnie w dyskusji trzy razy ,,toxic" osobą na podstawie tego co ktoś o mnie powiedział, a po dyskusji wyszło na to, że wszystkie rzeczy, które miały świadczyć o mojej toksyczności były kłamstwem i nijak się miały do prawdy, także śmiesznie XD  

szczęśliwego nowego roku, moi drodzy <33

Dziękuje za gwiazdki! <33

wczoraj miałxm pierwszą taką poważną sesję w cosplayu i ranyyy, tak się ekscytuję ciągle tym. pierwsza poważna sesyjka to jest cudowne uczucie [nawet jeżeli jest zimno i umierasz podczas z sesji].

jak na przetrwam ten rok szkolny, to chyba przetrwam wszystko. to jak się czuję ostatnimi czasy to po prostu żart, ledwie mam siły na cokolwiek.

Jeż