f.

FICLER GITMIS NOLUYO

Watty'nin en harcanan yazarı

yazarim gitmis..

keşke seninle gerçekten canlı canlı tanışabilme şansım olsaydı..

ama haklısın biz gerekli değeri veremedik çok burkuldum çünkü sevdiğim sayılı yazar değil sevdiğim sayılı insanlar arasındaydın hala da öyle olmaya devam edeceksin çok çok çok sevgiler ve geleceğini bildiğim özlemlerimle…hosçakal 

Merhabalar dostlarım,
          
          Bu konuşmayı yapmak yazdıklarımı paylaştığım günden bu yana aklımı kurcalasa da hamuruma katılan ürkeklikten midir bilmem, geride bırakmanın ve sonlandırmanın doğasına alışamadım. Bu sebeple sizin bildiğiniz haliyle beş senenin ardından dikilebiliyorum, sahiden de yürek isteyen bir işmiş, anlamış bulundum.
          
          Fırçalar’ı buralara hatıra bırakmakla beraber, diğer yazılarımı da kaldırarak hesaptan çıkış yapıyorum. Keyifli bir yolculuktu, insanın karıncaların yüküyle yarışması da beklenmedikmiş, fakat artık yorulduğumu biliyorum. Ve hissedebiliyorum.
          
          Bir dizi kurguyla kendimi kurtardım, yalan değil çünkü lise üçün buhranlarından beni bugüne atan çeşitli evrenlerle birleştirdiğim karakterlerimdi. Hepsiyle ayrı ayrı ilgilenmeyi, çiçeğim demeyi, arada sırada gelen yorumları beslediğim büyük heveslerle okumayı, hissettiklerimi perdeleyerek size ipuçları vermeyi ve dahası, kendimi yazdıklarımla büyütmeyi çok sevdim. Her anlamıyla, bütün somutluğuyla yazmak benim yaşamak kavgamdı. Bugün yenilmesem de dinlenmek adına ateşkes talep etmekten geri durmuyorum, çünkü bu duyulma çabası bana artık zarar veriyor.
          
          Çok güzel yorumlar aldım, geri dönüp defalarca okuduğum birçok cümle işledi hafızama ve yenilir yutulur anılar değil bunlar çünkü şimdi bile gözlerim doluyorken, henüz yetişkinlik dünyasına adım atmamış halimin ne kadar toy olduğunu görebiliyorum ve omuzlarımı sıvazladığım için, bunu beraber yapmak isteğiyle size sunduğum için kendimle gurur duyuyorum. 
          
          Doğurganlığım buraya kadarmış demeyeceğim, bugün babamla akşam yürüyüşüne çıkmışken dahi Rida için bölüm planları geçiyordu kafamdan ve bunda kararlıydım ancak olmadı. Not defterlerimde yazmadığım bölümlerin kurşun lekesi duruyor, ziyanı yok, insan hatırlamamayı unutmak sanmaya yatkın. 
          
          Artık kendimi bu hengâmenin içinde bulabilecek kadar dik hissetmiyorum.
          

Backtotheoldtimes. 

Yazar hanım nasılsınız nasıl günlerinizi öldürüyorsunuz

Yazarak kendi hayatım adına manifestleyeceğimi bilseydim o şarkıyı ikinci kere açarken düşünürdüm. 

Fırçaların final duyurusunu görünce içim burkuldu ama yine de geldim, Meisa'm. Sen yayımlayalı tahminimce 4, ben başlayalı ve seninle tanışalı tam 2 koskoca yıl olmuş. Bu beni çok duygulandırdı. Senin için bir zamanlar bir playlist yapmışım ve şu an kulaklığımda o şarkılar çalıyor. Tuhaf olan, hepsine özlem duyuyormuşum. Ama yeni hesabımdaki hiçbir playlistimde bu şarkılar yok.
          
          O zamandan bu yana çok yol katetmedim belki, ama kendimi biraz olsun bulabildim. Şu an o kadar duygulandım ki hastanenin önünde, bir bankın kenarında hüngür hüngür ağlamak üzereyim.
          
          Bir önceki okuyucunun mesajında, fırçaların ilk bölümlerinde değiştirmek istediğin şeyler olduğunu söylemişsin. Evet, gelişmiş olabilirsin; belki istediğin seviyede bile değilsin ya da öylesin. Bu tamamen kendinle alakalı olduğu için tam tahmin yürütemiyorum. Ama önceki yazılarını kusur olarak görmemelisin; onlar en özelleri, benim fikrimce.
          
          Nasıl eski çektiğin bir fotoğrafı — mutlu ya da mutsuz fark etmez — düzeltemezsin ya yırtıp atman gerekir ya da sonsuza dek öyle kalır, ya da tükenmez kalemle yazdığın en sevdiğin defterin sayfasını yıpratmadan silemezsin ya... Eski tadı kalmaz onda. Geçmişin hatıralarını anımsayamazsın ve düzeltirsen eski önemini kaybeder, sana normal gelmeye başlar.
          
          Ama değiştirmezsen, yazdığın tek kelimeden eski kendini hatırlayabilirsin. Bu insanda çok güzel bir farkındalık yaratır, Meisa'm.
          
          Sen de biliyorsun, yazmak bir nevi insanın ruhuyla konuşmasıdır. Yazdıklarının kusurları yerine o satırlarda saklı olan duygulara ve hatıralara odaklanmalı. Çünkü geçmişi düzeltmek gibi bir yol yok o yalnızca var, olduğu haliyle ve sunduğu farkındalıkla.
          
          Belki sen farkında olmadan, yazdığın her satır başkalarının ruhuna dokunuyor. Bu yüzden geçmişini sev, kendini sev ve yazmaya devam et. Seni belirli aralıklarla da olsa büyük bir hayranlıkla takip edeceğim.
          
          
          Sevgilerle