birileri

Yalnızlığın sınırında yüzdüm, deniz suyunu çekmişti oysa. Hüznün beyazında saklandım, acılar karalamıştı beyazı. Boşluğa attım kendimi, kimsesizliğim boynuma sarılıp bırakmadı beni. 
          Ne yaptıysam olmuyor, mutsuzluğumda bile huzur bulamıyorum. Sorunlu gibi hissediyorum kendimi ve ihtiyacım olan birileri var. Belki henüz tanışmadığım birileri...

Umudum karanlığa saklanmış dostlar. Nasıl bulacağım onu? Karanlık çok ıssız, ben korkarım karanlıktan. Yardım, bir yardım lazım bana. Umudumun yolunu gösterecek bir el lazım, beni umuduma kavuşturacak bir el lazım bana.

Bazen kendini anlatmak zorlaşıyordu, karşına insanları anlamakta en berbat olanları koyuyorlardı sanki o anlar. Ve karşılıklı bir savaş başlıyordu sözlerde, hatta çok daha ileri gittiği de oluyordu... Herkes anlamaz o acıyı ama çoğu anlar. Çünkü çok var biri "Canımı yakıyorsun." derken diğeri "Ben kötüyüm zaten, hep canını yakıyorum." diyerek suçunu üstlenmeyi asla kabul etmeyen. Bunu yapan sevmediğiniz biri olduğunda en fazla sinirleniyor ve çıkışıyorsunuz. Ama asıl darbe sevdiklerimizden birinin böyle olması. Çok acı veriyor, öyle değil mi?
              Böyle anlarda bazen sağır olmak istiyorum ben, sağır olup hiçbir dediğini duymamak... Keşke sadece istediğimiz şeyleri duyabilmenin bir yolu olsaydı. Ah, pardon! Keşkeler işe yaramıyordu, değil mi? Peki nasıl toparlayacağız ben ve benim gibi yıkılmış diğer kardeşlerim?
             Lütfen, bir yolunu bulan olursa paylaşsın.

Ve ben, kendimi toparlamaya başladığım anda yeniden sarıldım yazmaya. Olacak, güzel olacak her şey. Bir kişiden gelen destek dahi ilerlememe yardım edecek. Henüz çok değiliz ama kim bilir? Bir gün kocaman oluruz, hep beraber.