Yüksek sesten korkuyorum,babamın hatırası.Annemin de haberi var aslında işte ama neden bilmem benimle hep bağırarak konuşuyor.Şöyle bir şey buldum,küçükken annemle babama not yazmışım,demişim ki “Benimle konuşurken bağırmadığınız zaman da sizi anlıyorum”İçimd oturdu bu cümle,benim için ne kadar derin.
Yapılan hatalar affedilir,herkes ikinci bir şansı hakeder,ben anneme kaçıncı şansı verdim bilmiyorum,içimdeki kişiliğim o kadar kırgın ki ona karşı,ama beceremiyorum ben,ne iyi bir insan evladı olmayı becerebiliyorum ne de içimdeki kırgınlığı ifade etmeyi,suç bende mi onu da bilmiyorum gerçi,belki de gerçekten sadece ben yetersizimdir.
Evet anne,bir şey değişmedi,seni hala bağırmadığın zaman anlayabiliyorum,yaptığın hataların hepsini affetmeye devam ediyorum,sen mışıl mışıl uyurken ben kendimi suçlamaya,kendimi eritmeye devam ediyorum ve ben hala seni seviyorum.Kafamı sikeyim.”
