Moja długa przeszłości nad, którą wciąż rozmyślam tobie ofiarowuję tę tęskną pieśń, kiedy myślę o tych okropnych dniach, tych strasznych snach, wydają się być tak daleko. Nasze kwiaty kiedyś uschną, nasze ciała pożre ziemia, pieśń agonii, żalu i smutku... Która nigdy się nie skończy, nawet kiedy zgaśnie słońce. Pory roku ożywają, jedna po drugiej.
المُتابَعون
قم بالتسجيل كي تنضم إلى أكبر مجتمع لرواية القصص
أو
