Ruhumun kayıp satırlarını arıyorum burada. Kalemim kağıda, silgim parmaklarıma aşık. En arka sıralarda, karanlığa karışıp izliyorum kana kana yazdığım harfleri. Son satırları yazdığımda dedimki kendime, aşkı bu çağa neden yazar insan? Çünkü aşk, hisedilmeyince yaşanmıyor da ondan. Çok  çabaladım, her bir satırımı hissederek yazdım. Yüreğimi harflere boyadım, silgim silmeye yetmedi. Ruhumun kayıp satırlarını arıyorum, okuyucularımın heyecanında. Yazıyorum, tıpkı durmadan akan göz yaşı gibi. Yazıyorum, aşkı tadar gibi...