Bugün ilk ne zaman kiloma böyle takıntılı hale geldim diye düşünüyordum ve bir cevap buldum. İlkokul birinci sınıftayken birkaç kızın aralarından konuştukları iki kelime başlattı her şeyi. İlk okul gezimizdi ve ben altı yaşında falandım. Gitmeden Mehmet diye bir çocuk tuvalete girmişti ve(isimleri değiştirdim anlatırken)Fatma diye bir kız"biliyo musunuz Mehmet otuz kilodan şişmanmış" gibi bir şey söylemişti. Ben o sırada 38 kiloydum. Çok net hatırlıyorum. Boyum hep uzundu, o yaşta da o yüzden belli olmuyordu kilom. İlkokulda çok kez zorbalığa uğradım ama kilom yüzünden. Evde ağladım durdum. Bir şekilde ortaokula başlayınca bu sefer babam başladı."kilo ver,obez olucaksın,böyle genç kız mı olur" zaten kendimden tiksinirken bu dedikleri çok canımı yakmıştı. Bir de babamdan duyunca. Okuldaki rastgele bir çocuk söyleseydi gider aileme, hocalara falan söylerdim ve O çocuk bi şekil susardı. Ama söyleyen babamdı. He gün gördüğüm, beni çok seven babamdı. Çok acımıştı canım. Geldiğimiz noktada iki gündür sadece kahveyle duran biriyim. Ne kusmadığım kaldı son zamanlarda, ne akşam yemek yemediğim. Benden giden beş kilo en fazla, ama durduramıyorum. Korkuyorum. Kiminle konuşabileceğimi bilmiyorum. Sanırım bunu da o yüzden yazıyorum.
