Kitap karakteriyle dertleşen,şarkılarla duygularını düzenleyen küçük garip bir kızım.Öyle hayat dolu bir kız felan değilim.Ama öyle siyahlar içinde kendini kaybetmiş,lanet olsun bu hayat,lanet olsun bu sevgi de demiyorum.Bir yanım Nil Karaibrahimgil,diğer yanım Amy Winehouse.Ağlamayı seviyorum çünkü o andaki bütün kötü duygularımı bedenimden ruhumdan uzaklaştırıyor.Ve ağlamaktan utanmıyorum.İnsanlara olan sevgimi dile getirmeyi seviyordum.Ama artık söylememeyi tercih ediyorum fazla zararıyla karşılaştım çünkü.
Aşkı çok merak ediyorum acaba gerçekten karnımda kelebekler uçuşacak mı,kalbimdeki pıtpıtlar deli gibi atacak mı,acaba içimdeki sevgi gözlerime yansıyacak mı,kokusunu arayacak mıyım?Bunları en güzel şekliyle öğrenmek istiyorum yeri ve zamanı geldiğinde.
Aklımda aşk dışında bir kaç soru daha var.Acaba birinin hayatında en sevdiklerinden olabilecek miyim?Acaba öldüğümde her ay mezarıma kamelya getiren biri olacak mı?Asıl önemli soru şu sanırım öldüğümde insanlar beni hatırlayacak mı?