Dhe thone se njerezit ja kuptojne vleren dickaje kur e humbasin. Nje casti, nje personi, nje ndjenje. Por nuk eshte ashtu. Te gjithe e dime, sesa vlen ajo qe po jetojme. Te gjithe e dime se ndoshta sdo ti jetojme serish ato momente. Por kjo sndryshon gje. Diten qe do ta humbasesh, ti nuk do te zgjohesh e do te thuash-" po se paku ja dita vleren ". Thjesht do te mbeshtesesh koken pas nje muri e do te hedhesh veshtrimin perreth, duke u perpjekur te gjesh me sy dicka qe te fal ndjenjen e perjetesise. Sepse te mungon. Ja dite vleren, dhe po te mungon serish. Ti e jetove gjithcka ne maksimum por ste mjaftoi. Sepse keshtu jane njerezit. Dicka qe duam smund thjesht tja dime vleren. Duhet ta kemi pergjithmone. Kjo eshte vlera e vertet qe duam te shohim. E tere kto brockulla lart e posht jane thjesht fjale. Cdokush mund te shprehi mendimin e tij apo jo. Por askush smund ta dije se sa i vleresove ti gjerat qe pate dhe si ke me. Dhe nese eshte faji jot qe e humbe. Ti ja dije vleren. Ja dije sepse perndryshe sdo te kishe pasur frike ti jepje fund. E dije se do te vinte kjo dite. Ne te gjithe e dime. E dime cna pret kur humbasim dicka. Por e tille eshte jeta, do te humbasim, do te na mungojne, e do te fitojme serish. E ndoshta prape do te humbasim. Dhe prape do te dashurojme, edhe sikur te genjejme veten, se sdo te kete kurr fund.