ანაბელ ლი

როცა წყვდიადი მკლავებს შემომაჭდობს და მიუსაფრობის განცდა ისევ შემომიტევს, აქ მოვდივარ ხოლმე. 
          
          ამ დროს მგონია, გზააბნეული მავანი ვარ, ხელში სანთლით, უსასრულო მინდორში ჩაკარგული ყველასა და ყველაფრის გარეშე და აქაურობამ უნდა მიშველოს, გამათრიოს სიცარიელის ლაბირინთებიდან. 
          
          არც აქაა პასუხი. 
          
          უაზრობაა. რამდენ ხანს უნდა ვეძებოთ ჩვენს მიერ დახოცილი ჩვენი თავები…
          

ღამის საათებში შემომაწვება ხოლმე აქაურობის ნოსტალგია. ვინც კვლავ სტუმრობთ ხანდახან ვათპედს, როგორ ხართ? სად ხართ? თავს როგორ გრძნობთ? 
          ასე მგონია, ჩემი წყევლაა მელანქოლია. რა ვქნა, წარსულის ადამიანი ვარ, სულ მენატრება. რამდენადაც წინ მივდივარ, იმდენად უკან მექაჩებიან ხოლმე ძველი განცდები. 
          ამ შუაღამით იმის თქმა მომინდა, რომ გარდასული დროები არ გვტოვებს ზოგს. ის კი ვერ გამიგია, თვითონ არ მიდის თუ მე არ ვუშვებ. ალბათ მარტოობის ჟამს რაღაც მჭირდება ხოლმე, რასაც ჩავეჭიდები და თავს შევაფარებ და სწორედ ეგაა ესეც. 
          ფეისბუქის საძიებო ველი გადავატრიალე ახლახან ვათპედისა და ვათის ხსენებით, თუმცა ისეთი ვერაფერი ვნახე, რასაც მივეკედლებოდი. ყოველთვის ვიცოდი, რომ ასე დამთავრდებოდა ყველაფერი. უფრო სწორედ კი, ჩემთვის არ დამთავრდებოდა - მარტოობასა და ნოსტალგიაში გაგრძელდებოდა. 
          ჰოდა, ისევ ვიკითხავ - როგორ ხართ? სად ხართ? თავს როგორ გრძნობთ?