binlerce ceset. dun gibi hatirliyorum cocuklarin cigliklarini, ailelerin yikilisini fakat yine de guclu durmaya calismalarini, birer birer eksilen aile uyelerini, kaldigimiz parka surekli ölüm haberi gelisini, soguktan titreyisimizi, soguktan olen insanlari, ayaklarima hangi ara giydigimi bilmedigim ikinci corabi 8 yasindaki cocuga verdigimi ve bana tesekkur ettigini, insanlarin onumuzde yikilan uc binanin enkazini elleriyle kazmaya calismasini, 1 haftalik kotu gun dostumu, koseye yigilan bir cocugun nabzina bakisimi ve nabzinin asla atmiyor olusunu, insanlarin kefen yerine battaniyeyle gomulusunu ve cok daha fazlasini. asrin felaketinin 1. yil donumu fakat hala dun gibi.