apla_ki_ellinika

Ειναι δυσκολο, δυσκολο πολυ
          Να βαζεις το χερι σου σε μια καρδια κενη
          Να θρηνεις, μα να σηκωνεσαι ξανα
          Και να την γεμιζεις τελικα με οτι θες εσυ

Καθε μερα τα ιδια. Προσπαθει να καταπιει την απεραντη θλιψη της, ωκεανους απο τα δακρυα της, γιατι τιποτα πλεον σε αυτο τον κοσμο δεν της δινει χαρα. Καθε μερα ειναι μια μαχη επιβιωσης, προσπαθει να κρατηθει απο οτιδηποτε και οποιονδηποτε της δινει την παραμικρη αισθηση ασφαλειας γιατι νιωθει οτι πεφτει και ενδιδει στην παρανοια. Καθε λεπτο ολο και περισσοτερο.

...τωρα καταλαβα τι ειναι η ποιηση. 
          
          Δεν γραφεις απλα λεξεις με ομοιοκαταληξια και ξαφνικα οτι εχεις σου περναει και εισαι καλα.
          Ειναι η φωνη της συνειδησης, ολη η δυναμη που κρυβεις διοχετευμενη, ολα τα μυστικα ακαλυπτα. Ειναι η παρηγορια σου, αυτη που σε νανουριζει τις νυχτες και παιρνει τη μορφη του καλυτερου φιλου που δεν ειχες ποτε...
          ...και ουτε θες να αποκτησεις.
          
          "Συγκεντρωσου" ψιθυριζω
          Και με κοιταω

                              ~ΑΝΑΜΝΗΣΤΙΚΟ~
          
          ☆ﾟ. * ･ ｡ﾟΤο χαμογελο σου τις νυχτες τις κρυες
          Θα βλεπω μονο απο φωτογραφιες ☆ﾟ. * ･ ｡ﾟ

...κι οταν το σκοταδι επεφτε αναβες εναν φακο και μιλουσες για την ελπιδα του αυριο. 

...Αυτη η ζωη δεν ειναι ενας αγωνας για οσους μενουν πισω και θρηνουν. Ειναι ενας αγωνας για αυτους που θα παλεψουν την στεναχωρια τους και θα καταφερουν να πατησουν στα ποδια τους ξανα. Γιατι αυτοι ειναι που πραγματικα θα ξαναδουν τον ηλιο.