"dostluk; ruhlarımızın birlikte olmasını sağlayan, rastlantıyla elde ettiğimiz ya da zorunluluklarla kazandığımız yakınlıklardır. benim söylemeye çalıştığım dostluktaki ruhlar birbirleriyle o kadar uyuşmuş ve kaynaşmış ki onları birleştiren dikiş bile bulunamaz olmuş. onu neden sevdiğimi bana soracak olursanız bunu ancak şöyle anlatabilirim: çünkü o, o idi; ben ise ben. ruhlarımız birbirine o kadar yakın yürüdü, birbirini o kadar coşkun bir sevgiyle seyretti ve en gizli yanlarına kadar birbirlerine öyle açıldılar ki ben onun ruhunu kendiminki kadar tanımakla kalmıyor, ona kendimden daha çok güvenecek duruma geliyorum.

bunu sıradan dostluklara benzetmeye kalkışmayın sakın, biz her zaman bir bütünün iki yarısıydık. fakat ben şimdi onun payını çalıyorum.

ne yapsam içimdeki eksikliğini hissediyorum. eminim o da benim için aynı şeyleri hissederdi. çünkü o, diğer her şeyde olduğu gibi dostluk duygusunda da benden çok daha üstün biriydi."

-montaigne