"beğenmiyorum kendimi" derdi. onun kusur sandığı her zerresine dalmışken. keşke fark etse artık diye içimden geçirmeye başlardım. kimseyle iki çift laf edesim yokken sana evin perdelerini bile anlatasım vardı, hiç kimsenin sesine katlanamıyorken senin sesin bir senfoni gibi kulaklarımdan hiç eksilmesin isterdim. sanki içimde bir boşluk vardı ve hepsini dolduruyodun. saçların, gözlerin ve o büyüleyici gülüşün. geceden güzel kirpiklerin, tenini süsleyen kusurların. omuzların, başımı yaslamak için gençliğimi feda edebileceğim göğsün. bazı insanlar ilk tanıştığın andan itibaren özel olur ya aynen öyle bir şeydi. yaşamak için çabalayışlarım sanki görülmüş ve bir hediye gönderilmiş gibiydin. baş köşede beş yüz yıldır var gibisin. sana her baktıgımda güzel bir çiçek bahçesi, güzel bir ev, güzel bir hayat ve bu dünyada güzel olarak adlandırılan her ne varsa. sen o güzel olan her nesnenin, vücut bulmuş halisin''
