areaderyoudontknow_

در واقع توانایی در نوشتن و زیبا چیدن کلمات یه موهبته
          که من ندارم!!
          تا میخوام در مورد موضوعی یک جمله بنویسم هرچی کلمه یاد گرفتم از ذهنم فرار می‌کنه

انقدر از پارالیان اسکرین شات گرفتم
          دیالوگ و مونولوگ سیو کردم و با هرکدوم لیتر لیتر اشک ریختم
          که اب بدنم ته کشید و گالری گوشی لبریز شد

تا وقتی من هستم که بغلت کنم، خودت رو بغل نکن.
          هان جی وون
          
          
          
          پارالیان، فصل دوم، نامه دهم

امیدوارم پارت بعد چانبک نباشه
          پارت بعدش هم همینطور
          مغزم رو سوزوند این شهردار
          اصلا به روابط کازوها و مینگیو بپردازیم
          یا جونگین قند عسلم با استاد دو
          تهیونگ بدتر از شهرداره پس نه!!!

من هی تلاش می‌کنم تو قسمت جدید سوپریم به خودم مسلط باشم فحش ندم اجازه مرتیکه اجازه نمیده
          نمی‌ذاره حداقل از موجودیتش لذت ببرم مثلا همون بلند کردتش یا سیگار می‌کشید
          سه دور خوندم تازه متوجه شدم چیکار می‌کرد جز نیش زدن و رو مغز ادم رفتنش

واقعا روا بود واسه اون پارت پارالیان نو تایم تو دای بیلی رو پیشنهاد بدی نویسنده جان؟
          جان دادم تا بخونم
          هربار قراره گوش بدمش جان میدم

وای خیلی کور بودم
          اخر فهمیدم از کجا میشه تو اپ اپدیت گذاشت
          چی میگم

آه
          
          
          
          
          
          
          
          
          

اصلا یادم نمیاد اولین بار هی لیتل رو کی شروع کردم سه چهار سال پیش؟ احتمالا یا قبلش حتی... خلاصه هرچی بود بالاخره پرونده اش رو بستم
          با اینکه فصل دومش انقدد طول کشید که دلم نمی‌خواست قسمتای اخرو بخونم ولی حیفم اومد ول کنم

و اینم دومین داستانی که از این نویسنده خوندم و واقعا واقعا عالی بود
          واقعا تو ژانر تاریخی که کلا خیلی کم پیدا میشه چیز درست و درمون به جز یه مورد نخونده بودم اونم که از بخاطر ریپورت ها از دست رفت ولی الان حقیقتا قلبم رو به این داستان دادم و البته چشمامو از بس اشک ریختم واسشون
          
          https://www.wattpad.com/story/306376739?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=story_info&wp_page=story_details_button&wp_uname=areaderyoudontknow_