.

Hoşçakal

Biraz zoruma gitti ama sonra alıştım. 

+Aşkı tanımlar mısınız? 
          
          -Aşk.. Gün doğmadan uyandığınızda bir sis görürsünüz ya.. Kısa bir süre orada durur ve birden yok olur gider…
          
          +Ciddi misin? Yok olur gider mi dediniz?
          
          - Kesinlikle! Hem de çok hızlı bir şekilde… Aşk, gerçekliğin ilk ışıklarında yok olacak olan bir sistir.

Sendeyim. Gecenin sessizliği ve rahatlatıcı gibi gözüken ama içime endişe veren saatlerinde kulağımda bana güven veren, sevgi veren, şefkat veren fakat bi o kadar da kafamı kurcalayan bi melodi ile sendeyim. Günlerim şöyle böyle geçiyor. Bir iyiyim bir kötüyüm. Kendime kendimi sormuyorum hiç, bunu farkettim. Sorsaydım eğer bir iyi bir kötüyüm demezdim. Çok karmaşığım. Şu sıralar çok karıştım. Nelere karıştım kimlere karıştım. Nasıl oldu da geldim sana. Anlatmak istiyorum. Bir bilinmezlik var önümde. Bir de gerçek olmayan ama gerçek hissettiren bi düş. Aklımın bana bir oyunu mu diye kendini sorgulatan bir düş. Sahi nasıl bu kadar gerçek hissettirebilir? Nasıl? Nasıl sorgulayabilirim nasıl öğrenebilirim gerçeği? Bu bilinmezlik yağmurunda nasıl yönümü bulabilirim. Çok çıkmaz var çok katedilecek yol var çok engel var çok da uzun bir yol önümde. Uzun olduğunu hissediyorum. İyileşiyor gibiyim. Bunu da hissediyorum. İyileşiyorken karışıyor gibiyim aslında. Şöyle de bir şey, bu karışıklık bana kendimi kötü hissettirmiyor. Çok tuhaf ve alışılmadık bir his. Bazı şeyleri geride bırakıyorum bir yandan bunun getirdiği alışılmadık hisler de var. Tüm bunları farkettiğim ve alışmaya çalıştığım süre zarfı içinde kendime bakamıyorum. 

İçimdeki mavi kuşu zaptedemiyorum. Şu sıralar daha da çımmak istiyor. Zorluyor beni. Ona içeride çok güzel bakıyorum; besliyorum, seviyorum, büyütüyorum, konuşuyorum, öğretiyorum. Giderek güçleniyor. Çokça güçlenecek hissediyorum bunu, biliyorum. O güçlendiğinde kimseler tutamayacak onu. Kimseler sözünü geçiremeyecek ona. O gün geldiğinde ben hiçbir şey yapmayacağım. İzleyeceğim, yarattığım yıkımı, baş kaldırmayı, devrimi. Beni memnun edecek. O gün kazanmış olacağım. Kazanan tarafta olacağım. Gökyüzüne doğru kaldıracağım başımı, rüzgarı hissedeceğim. "Ben kazandım." Diyeceğim. Alkışlar kopacak benim için orada. "Ben kazandım. Evet." "Artık yaşıyorum." 

Balık "uyu gene," diyordu ona. "Hazır değilim dediğin için giremedik karanlığın içine; ölümden korktun. Oysa ölümle bir araya gelmeden, acılar çekip parça parça olmadan, gönlün tazelenmez, yeniden doğamazsın."

Ben cehennemin varlığına inanabilirim, ama tavansız olanına; böylesi daha ince,daha uygar; Lutervari oluyor... Aslında hepsi bir değil mi: ha tavanlı ha tavansız. Ama o mel'un sorun da burdan çıkıyor! Tavan yoksa çengel de yok demektir. Çengel olmayınca geriye ne kalıyor; buna da ihtimal verilemez. Öyleyse beni kim çengelleyip sürükleyecek?.. Çünkü bunu yapmazlarsa dünyada hak, adalet mi kalır? İcat etmek gerekir bu çengelleri, sırf benim için

Yine aynı yerdeyim; nefretimin ve üzüntümün beni kötü bir insan yaptığı yerde. 

Hayattaki en büyük şansım senin varlığın,ruhun,sıcacık kalbin ve güzel gözlerin.Söylemeden geçmek istemedim.Yıldızlı geceler,tatlı rüyalar.

Bizler büyüdükçe dertlerimiz de büyüyordu, acılarımız, hayatlarımız, öfkelerimiz, düşüncelerimiz, hayallerimiz, mutluluklarımız... hepsi büyüyordu. Ve ben tüm bu büyüklükler arasında evimi arıyordum. Sığınacağım limanımı arıyordum; bakınıyordum ona. Sonra göz göze geliyorduk vr bir güç beliriyordu orada. Sonra hepsinin üstesinden gelebiliriz diyorduk. Geliriz. Birlikte olalım yeter ki. Ve birbirimizi çokça sevelim.