İnsanları; Kitaplar gibi düşünün  kapaklarına bakıp aldanmayın asıl değerini okumaya başlayınca anlarsınız...

Sonunda güneş doğdu.Pencereden içeri sızmaya çalışan o kasvetli grilik yerini dupduru  bir maviliğe bıraktı.Balkon kapısını açıp dışarıya çıktım. Nemli bir rüzgar çarptı yüzüme.Başımdaki ağrıyı giderir umuduyla derin derin içime çektim nemli sabah havasını;hoşuma gitti ,hatta bir parça canlandırdı beni. Şehir uyanmıştı;caddeden yükselen araba sesleri , İşe geç kalanların koşuşturmaları ,telefonda konuşan gençler  ve  okula yetişmek için  ayakkabılarının iplerini yolda yapan gençler. Odama tekrardan girip aynada ki yansımama baktım . İfadesiz donuk beyaz yüzüm,boş bakan ela gözlerim ve çatlamış dudaklarımla  karşımda ki bendim sahi   enkazdan kurtulamamış ruhumun aksine , bedenim nasıl kurtulmuştu ki o enkazdan  belki de verdiğim sözdü beni ayağa kaldıran ve ya merakımdı karşı koyamadığım   ...

             Ve cehennem konuştu;
"..Ben kimsenin  canını yakmadım !
           Onlar ,
Benim ateş olduğumu bile bile geldiler ."