büşra.

hayatımda olmasına o kadar alışmışım ki. ne olursa olsun kimlerle olursak olalım dönüp dolaşıp birbirimizi buluruz sanıyordum. hep öyle oluyordu çünkü. böyle bir şey olacağını hiç tahmin etmemiştim kendimi hiç buna hazırlamamıştım. sanki ölmüş gibi ulaşılmaz olması. sanki ölmüş gibi şaka gibi geliyor. hani sevdiğin birini kaybedince çok uzun süre kabullenemiyorsun ya öyle bir his. ben de bu durumu hiçbir zaman kabullenemeyeceğim galiba. hayat bizi oraya buraya savurur yine birbirimizin yanına bırakırdı. gerçekten bu kadar yakınken bu kadar uzağımda olacağını bilemezdim. mesela yemek yemeyi ve yapmayi deli gibi sevdiğini ben biliyorum ama ne birlikte yemek yapabiliyoruz ne birlikte yemek yiyebiliyoruz. deli gibi uykuyu sevdiğimi biliyor ama birlikte uyuyamiyoruz. hicbir zaman olmayacak da. biz en basindan imkansizdik zaten. hicbir sey degismedi. belki de en basindan yanlistik. dogrusu hic hosuma gitmedi.

Aşkın içinde acı, ya da acının içinde midir aşk? Acı mı aşk? Yoksa aşk mı acı? Hangisini hangisinin içine sığdırıyorsunuz? Aşk mı alışkanlığınız olan? Acıya mı alıştınız? Hangisi? Hangisi sizi güçlü kılan? Aşkınız üstünü örtebiliyor mu acınızın? Acı bile tatlı geliyor mu ki? Bu sorulara cevap verebiliyorsanız, yolun başındasınız. Ben yolun sonundayım, sessizce tükenerek..
          -büşra.