Deniz

Bugün ilk defa birinin omzunda ağladım. Üzüldüğüm için değildi. İlk defa biri beni mutluluktan ağlattı. Fazla sevdiğim için ağladım. Bu kadar güzel sevildiğim için ağladım. Bu kadar güzel sevilmeyi hakedecek ne yaptım diye ağladım. Aşkın varlığını hissettiğim için ağladım. Bana aşkı hissettirdiği ve bu kadar güzel duygular yasayabildiğim için ağladım. Birinin omzuna gömüldüğüm de huzurlu hissettim ve bu duygu bana çok yabancıydı. Agladığım zaman beni yargılar mı diye korkmadım çünkü biliyordum ki o beni her halimle severdi.

Sevmek ve sevilmenin dahi ne olduğunu unutmaya başladığım zaman hayatıma giren o çocuk, seni seviyorum ve sevildiğimi hissediyorum. Artık bir şeylerden korkmuyor ve sana tüm kalbimle güveniyorum. Hayatıma girdiğin o geceden itibaren, karanlık dünyama bir ışık gibi girmiş olmandan hiç rahatsız değilim. 

Gün geçtikçe bir bataklık beni içine çekiyor sanki. Ne kadar çırpınırsam çırpınayım olduğum yerde sayıyor gibiyim. Her şey ağır geliyor ama sorun ne onu dahi bilmiyorum. Biri sorduğunda iyiyim demek bile bir yük haline geldi artık. Kimsenin beni anlayacağını düşünmüyorum. Her şey yorucu.

Toparlayamiyorum ne yapacağım ben böyle?