üç kez ölümüne yaralanmış olan santiago nasar, bir kez daha onlara yüzünü dönmüş, sanki yalnızca kendisini eşit darbelerle bir an önce öldürmelerine yardımcı olmak istiyormuş gibi en küçük bir direnç göstermeden, sırtını annesinin kapısına dayamıştı. "artık bir daha bağırmadı," demişti pedro vicario, sorgu yargıcına. "tam tersine, bana öyle geldi ki sanki gülüyordu." bunun üzerine ikisi de onu kapıya dayandığı yerde, birbiri ardına kolaylıkla indirdikleri darbelerle, bıçaklamayı sürdürmüşlerdi, korkuyu da aşıp öte yanda buldukları göz kamaştırıcı bir su birikintisinin üzerinde yüzüyorlardı sanki. kendi işlediği cinayetin dehşeti içinde çığlık çığlığa bağrışan halkın sesini de duymuyorlardı. "sanki dörtnala giden bir atın sırtındaymış gibi hissediyordum kendimi," diye ifade vermişti pablo vicario.