@asl8_damdam
Bağırdım...Kaçtım...Saklandım...Sustum... Birbiri ardına dizilerek geçmişime ilave olan günlere dönüp baktığımda, onların sonbaharda dökülen yapraklar gibi olduklarını gördüm. Renklerini, ruhlarını kaybetmiş... Solgun... Boş... Cansız ve her an nerden geleceğini bilmediği bir hamle ile kırılmaya mahkûm.
Neydi kolay olan? Kaçmak mı? Saklanmak mı yoksa? Olaylardan, insanlardan ve hatta hayatın kendisinden... Bunlardan uzaklaştığım her an mutlu olacağımı düşünürdüm. Kaçtığım her adımda üzerimden çekilen gölgelerin yerini huzur alacak diye bekledim. Peki ne mi oldu? Her gün biraz daha çekildim karanlığa, her an biraz daha soyutladım kendimi geride bıraktıklarımdan. Mutlu muyum? Asla. Geri dönmek istiyor muyum? Hayır.
Bir müzik çalıyor artık duymuyorum. Derin bir nefes alınıyor artık ciğerlerime çekemiyorum. Bir denize atlıyorum tuzlu su genzimi yakıyor ama çırpınmıyorum çünkü boğulduğum tek şeyin hislerim olduğunu düşünüyorum beni boğanın ise bizzat kendim olduğunu, belki de tıpkı o balina gibi bağırdığımı ama sesimin yalnızca 52 hertz şiddetinde çıktığını ve kimsenin yardımıma yetişmeyeceğini düşünüyorum nedir bu?
