ASLI BUSE ŞENTAŞ

"Ben karanlıktan korkarım"diye. fısıldadım. Karanlık benim için sadece bir fobi değildi. Karanlık benim için bir ölümdü. 
"Elini tutabilirim. Seni karanlıkta bırakmam. Söz veriyorum."dedi. Ona inanmalımıydım. Hayır ona inanamazdım. Beni karanlıktan kurtaramazdı. Elimi tutup o karanlıktan çekemezdi beni. Bunu yapamazdı. Eğer elimi tutarsa,belki onuda çekerdim karanlığıma. Belki kaybolurduk. En kötüsüde;belki birbirimizi bile kaybederdik. "Anlamıyorsun. Beni karanlıktan çekip çıkaramzsın. Anlamıyorsun bunu yapamazsın. Ben karanlıkta değilim. Ben karanlığın ta kendisiyim . Eğer gitmezsen,kaybolursun." diye bağırdım bu sefer. Kollarımdan tutup beni hafifçe sarstı. "karanlık yada aydınlık umrumda değil. Neredeysen oradayım. Elini tutmama izin vermezsen,sana sarılırım. Ve bana engel olamazsın. Bana sevmeyi ve sevilmeyi öğreten birini kaybedecek kadar aptal değilim"diye fısıldadı,benimkinin aksine güçlü sesiyle. Gözlerimi gözlerine kaldırdım. O benim EN GÜZEL HATAMdı.  Beni kendine çekip sıkıca sarıldı.Evet o benim tek ve EN GÜZEL  HATAMdı.
......~~~~~~~~..................
Hatalarınızı sevin......