Papatya'

ben buna ağlarım :') 

tebessüm et sevgili Anjelim! o zehirli, kandırıcı gülüşün yüzünden hiç eksik olmasın... bu gece cesedin şu karşıki döşekte ruhsuz yatarken sen yine buradan bu faciaya güleceksin değil mi? gül efendim gül... ben seni katlettikten sonra artık yaşamayacağım... şu karşıki odanın penceresinden kendimi akıntıya atacağım. ben orada boğulurken sen burada yine gül... Oruvar Anjelim... 

ben ağlarken sen gülmek için mi yaratıldın? 

gönül, muhabbet sarayını harap olmuş görmektense bazı hakikatleri çiğnemekten çekinmez. 

işte gerçek aşk böyle bir sey. onu nasıl yaşarsanız yaşayın asla kaybolmaz. bir kez dokundu mu yüreğinize, sonsuza dek çıkmaz hayatınızdan. yaşadığınız müddetçe bu muhteşemliğinin izini taşırsınız. bu harikulade duyguyu bilerek sürdürürsünüz tüm ömrünüzü...
            
            Biri bir zamanlar beni sevmişti ve mükemmel bir duyguydu.
            
            kimse bunu sizden alamaz.
            
            bazen de bunu anımsamanız gerekir. bunu kabullenin. aşka sahip olduğunuz için ne kadar şanslı olduğunuzu hatırlayın.
            
            ve bazen de öyle zamanlar olur ki yapılması gereken tek şey; ağlamayı bırakıp kalbinizdeki aşkla sakinleşmek ve elinizden geldiğince hayatınızı yaşamaktır. tıpkı benim gibi. 

hayatın gerçek sınavı, her şey yolunda giderken bununla nasıl baş ettiğiniz değil; izin verirseniz sizi mahvedebilecek şeyler karşısında verdiğiniz mücadelelerdir. 

söylediğim gibi gerçek hayat ve gerçek aşk romantik değildir.
            
            oysa ruh ikizleri oldukça romantiktir. insanlar onlara bayılır. sadece sana özel bir insanın, senin mükemmel eşinin, diğer yarının, dışarıda bir yerde olduğu fikrine. bu düşünce o derece büyülüdür ki insanlar ruh ikizimiz olsa dahi onlarla tanışma şansımızın ne kadar az olduğunu görmezden gelirler. 

asıl demek istediğim, insanların yüzde doksan dokuzu için gerçek; genetik olarak uygun oldukları birini bulup, kendilerini âşık olduklarına inandırarak, bir sürü hormon salgıladıkları ve ortak yaşanmışlıklar ile bir bağlılık geliştirerek birlikte kaldıklarıdır. sonra onlar ölür ve bu zinciri çocukları devam ettirir. 

ama bana asıl ilginç gelen insanların bunun bu kadar klinik bir vaka olduğunu reddetmeleri. aşka inanmak istiyor, ona inanmak zorunda hissediyorlar. aslında sadece kendilerini daha iyi hissetmek için derin ve anlamlı bir bağa inandırıyorlar kendilerini. aslında bakarsan oldukça zavallıca. 

kalbim kaburgalarımın içinde acıyla sızlıyordu.
            kırılmıştı.
            binlerce parçaya bölünmüştü ve bir daha asla birleşmeyecekti. 

rain mumları tek tek söndürdü. oda, bir pastanın üzerindeki doğum günü mumları üflendiğinde koktuğu gibi kokmuştu. tüm dilekler dumanların üzerinde asılı kalmıştı. 

belki de sadece sonun başlangıcıdır. 

karlar bile hüzünle dökülüyor gökyüzünden, karlar hiç hüzünlü müydü önceden

aşkından öleceğim nadir insansın... 5 kişilik ailemin son üyesisin....

gösterilmeyen, saklanan, belli edilmeyen her yaranın açtığı o kocaman izlerden çokça öpüyorum seni. en güzel şeysin. kusurlu olarak gördüğün her yanınla ayrı bir güzellik katıyorsun dünyaya. kendini göremesen bile, ben seni hep görüyorum. ses tonunu, mimiklerini, mutluluğunu ve hüznünü. seninle ağlayıp seninle gülüyorum. her canın acıdığında, bir adım arkanda olacağım. artık nefes almayana dek. büyük bir söz ama yüreğimde sen de büyüksün. hiçbir kalıba sığma, her zaman farklı ve kendin ol. deliyken güzeliz.