Zehrin panzehirini zehirden yaptıkları gibi acının panzehirini de acıdan mı yapıyorlar. Canımızı acıtacağını canını acıtmak geçiriyor mu acımızı? Yaralandıkça yaralıyoruz. Yaraladıkça yararlanıyoruz.
Peki, ya kendimize ve sevdiklerimize anlattığımız oymalı masallar, içimizi serinleten o "ben farklıyım" inancı. Şöyle mi demeliyiz: "ben farklı değilim ve kimse farklı değil." Acaba onun için mi filmleri ve romanları seviyoruz, bize farklı olanları anlattıkları ve bizi farklı birilerinin de olabileceğine inandırdıkları için mi?