Kiedyś ludzie mieli dwie ręce, dwie nogi, dwie głowy. Żyli w szczęściu, spokoju i miłości. Bogowi się to jednak nie spodobało, więc postanowił rozdzielić człowieka na dwa. Każdy człowiek, teraz, rozpaczliwie poszukuje swojej drugiej połowy. I gdy już ją znajdzie znów się z nią łączy i jest najszczęśliwszym człowiekiem na świecie - tym właśnie była dla mnie ta osoba. Powietrzem, którym oddychałam, światłem na końcu tunelu, bardzo czytelną mapą, która pozwalała mi wyjść cało z każdej sytuacji. Była chłodną wodą w gorące dni, ciepłym kocem w te zimne, ale przede wszystkim była dla mnie oparciem- rodzeństwem na którym mogłam polegać, przyjacielem który zawsze mnie wysłuchał i, i oczywiście miłością - która kochała mnie ze wzajemnością. Na pewno ułożę sobie życie bez tej osoby. Wyjdę za mąż. Urodzę dzieci. Będę żyła szczęśliwie, lecz czegoś zawsze będzie mi brakować. Żaden chłopak, czy dziewczyna nie zapełni tej niewytłumaczalnej dziury w moim sercu. Więc pewnie gdy kiedyś spotkamy się przypadkiem, nasze oczy niechcący na siebie spojrzą, a ręce ukradkiem dotkną, wytworzy się wyjątkowa więź, niesamowite uczucie i niewytłumaczalny pociąg, przypomnimy sobie siebie - to nigdy więcej nie przerwiemy tego spotkanie, nie oderwiemy od siebie wzroku, nie puścimy naszych rąk, które spleciemy na zawsze 
~autorka tego profilu~

Na koniec jeszcze kilka cytatów:

Nie pierdol mi, że ludzie są na zawsze. Ludzie zawsze odejdą... Bez względu na to, czy ciebie to zrani, nie patrzą na to co obiecali. Odejdą... Zawsze odchodzą.

Ból fizyczny ma w sobie to dobrego, że jeśli przekroczy pewną granice, zabija. Ból psychiczny, kiedy boli, zabija codziennie od nowa... jednak ciągle żyjemy. 

Ence-pence, mam żyletkę w prawej ręce, jeszcze tylko jedno cięcie i mnie kurwa tu nie będzie (:

Bo każde serce dla kogoś bije, bo każda łza przez kogoś płynie.

(KONTO ZAMKNIĘTE)