Bugün, büyük bir tarihin yıl dönümü.
Aklıma geldikçe boğazımı düğümleyen, burnumu sızlatan, kalbimi yakan.
Dün bu saatlerde, tam 4 yıl önce köprüde üzerimden füze geçtiği anı hatırlıyorum.
İçim o kadar yanıyor ki tarifi yok. Sanki bu konuda bir kelime dahi etsem gerisi hıçkırıklarıma kalacak. Kendimi o kadar tuhaf hissediyorum ki.
O gün 12 yaşındaydım ve yanımda erkek kardeşim, daha 6 yaşında yeğenim. Abim bizi köprüde bırakıp savaşmaya, bu düzene karşı çıkmaya gitmişti.
Yanımızdan geçen her ambulansta abimi hayal ediyordum. Ablam, eniştem ve yeğenim havalimanında kalmıştı.
Zaten onları almaya gitmiştik.
Annem, babam ve tüm ailem.. hepsi cansız gibi sokaklarda bu yolun yolcusu olduğunu belli edercesine koşturuyordu.
Bunları yazarken bile kendimi ağlamaktan ve şükür etmekten geri alamıyorum.