Öncelikle, bu hayatı; bu kafa bulanıklığını ben istemedim. Gözlerimi açtığımda tam ortasındaydım. Zaten yaptığım seçimlerden çok, seçimsizliklerimdi beni bu noktaya getiren. Belki de tüm bunları boş bir kafayla, hesapsız kitapsız ve öngörüsüz şekilde tekrar yaşamalıydım. Belki de tek derdim sadece yaşamak olmalıydı. Onun bunun ne dediğine, ne hissettiğine çok da kulak asmadan, hatta kimseyi umursamadan önüme ne çıkarsa yönümü çevirmeden dosdoğru yaşamalıydım. Kendime; toplumun yargılarından bozma sınırlar çizdikçe o çizginin ortasında kaybolduğum, başkaları yüzünden başkalaştığım, yolun sonunda elimde hiçbir şey bırakmayacağını bildiğim bir hayatı zorla yaşattım. Kendim için bir anlam teşkil etmeyen telaşlı koşuşturmacalardan ziyade; neyin nerede olduğunu bilmeden, umursamadan yürümeliydim oysa. Gönül eylemekten çok gönül eğlendirmeliydim. Yaşamak, acemiliğime geldi sanırım..