étoile

salmışım burayı

onca verdiğin sahte sözler gibi 
          bağlandım görmediğim birisine 
          

ben bir daha aşk şarkısı yazmamaya yemin etmiştim

Beni bana sor herkese aynı değilim.

bazen yürümek yorar.
          yol uzun olduğu için değil,
          yolun sonunda beklemmediğin için.
          yolun sonuna yaklaşırken hep başa döndüğün  için 
          peki neydi bizi ileriye taşıyan 
          yürümeye zorlayan, güç veren ilerleten?
          sahte umut parçaları mı,
          yoksa karanlık geceden sonra doğacak güneşin sıcaklığı mı?

çünkü ben bu dünyanın nasıl bir yer olduğunu görünce üstüme öyle bir hüzün çöktü ki, altında bir çiçek gibi ezildim. onun için bu masmavi dünyada ne kokum kaldı nede rengim.  ben bir defterin iki sayfası arasında değil, milyonlarca insanın arasında kurutulmuş bir çiçeğim.

hayır hayalciyim ben, gerçek yaşamdan çok daha uzakta, var olmayan düşler sokağında kaybolmuş birisi.. bak mersilin sana anlatıyorum bunu, anlatıyorum ki, diğerlerinden ayırıp farklı gördüğüm birisi, beni aynı şekilde yargılamasın. anlıyorsun değil mi?

yazdıklarımın benimle bir alakası olmadığını anlık moral ve şarkıya göre değiştiğini anlatmaktan yoruldum.

yağmurun kokusu dağıtırken zihnimi bir parça mutluluk arıyordum ıslanmış parmak uçlarımda.
          

+..ama hayır senin yanında üşümüyorum.
           insan evinde üşümez ki.